Polekowa eozynofilia płucna. Polekową eozynofilię płucną charakteryzuje następujący zespół objawów: kaszel, gorączka, nasilona duszność. Badanie fizykalne klatki piersiowej niewiele wnosi, ponieważ zmiany mają charakter głównie śródmiąższowy. Czasem zajęta jest opłucna. Badanie radiologiczne wykazuje miękkie, przemijające zacienienie. W badaniach dodatkowych stwierdza się mierną leukocytozę, której nie zawsze towarzyszy eozynofilia.
Ten zespól objawów może być spowodowany przez wiele leków, w tym najczęściej przez nitrofurantoinę, kwas p-aminosalicytowy, sulfonamidy, penicylinę, imipraminę, mefenezynę rzadziej tetracyklinę, jodek potasowy, penicylaminę i inne. Najwięcej tego typu przypadków opisano po ni- trofurantoinie i dlatego lek ten będzie omówiony szerzej.
Nacieki w miąższu płucnym i wysięk opłucnowy jako powikłanie leczenia nitrofurantoiną opisali po raz pierwszy w 1962 r. Israel i Diamond
[2] , Częstość występowania tego powikłania jest na pewno większa niż się przypuszcza.
Obecnie na podstawie zebranego doświadczenia reakcje ze strony płuc po nitrofurantoinie dzieli się na: ostre i przewlekle [37, 38].
W postaci ostrej po 3 – 7 h od przyjęcia leku [33] pojawia się duszność i gorączka, często z dreszczami oraz częstoskurczem, W badaniu przedmiotowym klatki piersiowej często stwierdza się drobnobańkowe rzężenia, rzadziej objawy zaporowe. Rozstrzygające jest badanie radiologiczne, które w ok. 80% wykazuje rozlane nacieki w miąższu płucnym, a w ok. 40% obecność płynu w jamach opłucnowych. W większości przypadków towarzyszy temu eozynofilia, rzadziej łącznie z leukocytozą. W ok. 25% przypadków obserwuje się wysypki skórne. Badanie gazów krwi tętniczej wykazuje różnego stopnia hipoksemię.
Dodaj