Do leków o nerkowym punkcie uchwytu zalicza się diuretyki tiazydo- we (chlorotiazyd, hydrochlorotiazyd) i tiazydopodobne (chlorotalidon, me- tolazon, kwas tienylowy), diuretyki pętlowe (furosemid, kwas etakry- nowy), przeciwkaliuretyczne (spironolakton, triamteren, amiloryd) i osmo- tyczne (hipertoniczne roztwory mannitolu i glukozy). Do tej grupy należy również metoksyfluran, środek stosowany do znieczulenia ogólnego wywołujący u niektórych chorych moczówkę prostą nerkowopochodną. Sądzi się, że jest to wynik toksycznego działania leku na nerki. Ponieważ wielomocz spowodowany metoksyfiuranem jest niepodatny na podawanie wazopresyny, nie jest wykluczone, że w jego powstawaniu uczestniczy wywoływana przez ten lek niewrażliwość nerek na ten hormon.
Wzmożona diureza uwarunkowana pierwotnie przednerkowo może być wynikiem blokady uwalniania wazopresyny z przysadki lub zaburzonej sterydogenezy (aldosteronu, kortyzolu). Do leków i środków hamujących uwalnianie ADH zalicza się etanol, difenylohydantoinę oraz leki choli- nolityczne. Leki te są przyczyną „farmakologicznej” moczówki prostej. Zaburzenia sterydogenezy w korze nadnerczy wywołują takie leki, jak aminoglutetimid, heparyna, heparynoidy oraz inhibitory 11-hydroksyla- zy (metyrapon). Zwiększenie diurezy występujące po ich stosowaniu jest wynikiem niedoboru aldosteronu i/lub kortyzolu („farmakologiczna adre- nalektomia”).
Dodaj