Mechanizm działania albendazolu i mebendazolu – pochodnych benzimidazolu – polega na uniemożliwianiu pasożytom przyswajania glukozy. Leki te, po podaniu doustnym, słabo wchłaniają się, osiągając największe stężenie w osoczu po ok.
– 2,5 h ich wydalanie następuje częściowo w postaci nie zmienionej lub metabolitów z żółcią i kałem (mebendazol), a także – z moczem (albendazol, mebendazol). Leków tych nie stosuje się u dzieci do 3 rż. oraz u kobiet w ciąży (prawdopodobne działanie teratogenne). Jako objawy niepożądane mogą wystąpić w toku kuracji bóle głowy, zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego (bóle brzucha, nudności, biegunki) oraz reakcje alergiczne (po rozpadzie pasożytów).
Mepakryna, działająca głównie przeciwpierwotniakowo, aktualnie w tasiemczy- cach jest rzadziej stosowana. Dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego i dociera do większości tkanek, z których powoli jest wydalana z moczem (nawet po
– 2 mies.). Przeciwwskazane jest jej stosowanie u osób powyżej 60 rż., z zaburzeniami psychotycznymi, z chorobami wątroby, łuszczycą i porfirią. W przebiegu terapii mogą występować bóle głowy, nudności, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, a także psychozy, przewlekłe choroby skóry (wyprysk, liszaj, złuszczające zapalenia skóry), uszkodzenia wątroby, siatkówki i rogówki oraz niedokrwistość aplastyczna, natomiast u większości chorych – zmiany barwnikowe błon śluzowych, skóry i jej wytworów.
Kontrolne badanie kału należy przeprowadzić nie wcześniej niż w miesiąc po le-czeniu skuteczność kuracji oceniana po 4 mies. waha się od 80 do 90%.
Dodaj