W 1968 r. Vinik i wsp. zaproponowali podawanie propranoiolu łącznie z płynem Lugola na dwa tygodnie przed zabiegiem usunięcia tarczycy. Wówczas zaobserwowano zmniejszenie się liczby uderzeń serca na minutę zarówno przed, jak i po operacji, chociaż wartości PB 131I w surowicy krwi pozostawały duże, aż do 48 h po zabiegu. Nigdy nie zauważono niepożądanych objawów działania propranoiolu i autorzy zgodnie podkreślają przewagę leczenia LBA nad preparatami o działaniu przeciwtar- czycowym. Podawanie propranoiolu kontynuuje się przez 7 – 10 dni po usunięciu tarczycy, aby przeciwdziałać krążącej we krwi tyroksynie.
LBA nie wpływają na próby czynnościowe tarczycy, dlatego też nadają się do leczenia w okresie, gdy u chorego przeprowadza się badania diagnostyczne, łub gdy oczekuje on na przyjęcie do kliniki. Leki przeciwtar- czycowe, np. z grupy karbimazolu, wymagają 2 – 3-tygodniowego czasu, nim pojawi się ich lecznicze działanie, podczas gdy LBA wywierają taki skutek już po 24 h.
Również leczenie jodem radioaktywnym daje pożądane wyniki dopiero po upływie 3 miesięcy, w czasie których można stosować LBA, Późniejsze łączne ich stosowanie pozwala na zmniejszenie dawek J31I.
Obecnie nie budzi najmniejszych wątpliwości duża przydatność LBA w skojarzonym leczeniu nadczynności tarczycy. Wyniki badań doświadczalnych [171, 694, 695] oraz klinicznych [23, 251, 673] dowodzą, że blokada receptorów p-adrenergicznych nie może zastąpić leczenia tyreosta- tycznego. LBA tłumią wyłącznie objawy choroby, a nadmierne wydzielanie hormonów tarczycy utrzymuje się, stąd stosowanie tej grupy środków ma charakter leczenia wspomagającego [9, 18].
Dodaj