Najważniejszym parametrem monitorowania leczenia jest oznaczanie stężenia estrogenów. Oznaczanie takie nie jest możliwe we wszystkich ośrodkach i dlatego z uznaniem należy przyjęć sposoby proponowane przez Lunenfelda i Inslera [35] oparte na badaniu śluzu szyjkowego, co jednak wymaga olbrzymiego doświadczenia klinicznego.
Według zaleceń podanych przez tych autorów chora wykonuje wykres podstawowej temperatury ciała w czasie całego leczenia. Leczenie rozpoczyna się piątego dnia po krwawieniu samoistnym lub wywołanym podaniem progesteronu.
Wstępna dawka HMG wynosi zwykle 75 j.m. FSH/24 h (1 amp.) lub 150 j.m. (2 amp.), jeżeli kliniczne i laboratoryjne dane wskazują na brak lub bardzo małą aktywność estrogenową. Podobnie można zacząć od 2 amp. HMG, jeżeli chora otrzymywała ten preparat w co najmniej 3 poprzednich cyklach. Chora jest następnie badana co 2-3 dni (ocena wielkości jajników, badanie śluzu szyjkowego, ewentualnie wykonywanie tzw. testu po stosunku i ocena ogólnego samopoczucia). Ważne znaczenie ma wywiad co do bólów brzucha, nudności, bólów głowy. Dane te mogą być pierwszymi oznakami nadmiernego pobudzenia.
Jeżeli leczenie może być monitorowane za pomocą codziennego badania stężenia estrogenów, wykonuje się dobową zbiórkę moczu i codziennie rano oznacza się stężenie estrogenów z 24 h. Dawkę HMG ustala się w czasie wizyty popołudniowej. Jeżeli stężenie estrogenów jest małe, nie zwiększa się w ciągu kolejnych dni leczenia i nie ma żadnych objawów klinicznych, dzienną dawkę HMG utrzymuje się na wyjściowym poziomie przez 7 dni, a następnie zwiększa o 75 j.m./24 h (1 amp.). Ten proces powtarza się w następnych cyklach, aż uzyska się stopniowe zwiększenie stężenia estrogenów.
Dodaj