Powell i Slater [802] opisali w 1958 r, farmakologię dichloroizoprenaliny, która otworzyła długą listę związków chemicznych swoiście wygaszających biologiczne działanie amin katecholowych na serce.
Dichloroizoprenalina (DCI) nie znalazła zastosowania w lecznictwie, ponieważ wynik interferencji jej dwóch podstawowych właściwości farmakologicznych, tj. działania antagonistyczncgo w stosunku do amin katecholowych i działania agonistycznego, czyli wewnętrznej aktywności sympatomimetycznych (p. str. 49), okazał się klinicznie niekorzystny. W określonych chorobach, np. w nadczynności tarczycy, znaczna aktywność sympatomimetyczna tego związku, podobna do izoprenaliny, z której DCI bierze swój rodowód, stanowiła zagrożenie dla chorych.
Pronetalol – chronologicznie drugi związek ß-adrenoiityczny [118] – po krótkim czasie stosowania w leczeniu klinicznym [255] podzielił los DCI ze względu na onkogenne działanie wykryte u myszy.
Propranolol, który po raz pierwszy został wprowadzony do leczenia klinicznego w 1964 r. [144], dzięki silnemu działaniu ß-adrenolitycznemu, wspartemu nieswoistymi właściwościami chinidynopodobnymi, oraz dzięki małej toksyczności znalazł w lecznictwie trwale miejsce, porównywalne do pozycji penicyliny w grupie antybiotyków.
Dodaj