Skuteczność poszczególnych sposobów leczenia zachowawczego jest różna i trudna do sklasyfikowania z różnych względów, głównie dlatego, że choroba powoduje różnego stopnia kalectwo oraz ma nieregularne okresy zaostrzeń i remisji.
Większość wiarygodnych statystyk dotyczy leczenia szpitalnego, a przecież jedynie niewielka liczba chorych z uszkodzeniem krążka międzykręgowego leczy się w szpitalach. Ponadto, na skutek istniejącego zamieszania nomenklaturowego oraz słabej znajomości istoty choroby przez ogół społeczności lekarskiej (nie wyłączając nawet ortopedów), wielu chorych wykazujących lekkie i średnie objawy chorobowe jest leczonych z powodu różnych, często śmiesznych rozpoznań. Najczęściej zarówno rozpoznanie, jak i leczenie odnoszą się do objawów: ischias, lumbago, postrzał itp. U części chorych następuje samoistna poprawa, rzadziej pod wpływem stosowanego, najczęściej mało sensownego leczenia. W wyniku tego znaczna część chorych traci zaufanie do lekarza oraz stosowanej terapii i leczy się sama, stosując często wręcz humorystyczne środki i metody.
Co się tyczy osób wykazujących ciężkie objawy chorobowe, to większość z nich trafia na oddziały szpitalne – ortopedyczne lub neurologiczne, na których jednak leczona jest objawowo do momentu ustąpienia ostrych dolegliwości, a następnie wypisywana do domu z zaleceniem kontynuowania leczenia farmakologicznego i fizykoterapeutycznego, ale rzadko poinformowana o istocie i stadium choroby oraz o koniecznych ograniczeniach. Do wyjątków należą przypadki właściwego rozpoznania oraz następczego, konsekwentnego leczenia zachowawczego. Najczęściej w przypadkach powtarzania się zaostrzeń zrozpaczony chory domaga się operacji i często odmawia poddania się dalszemu leczeniu zachowawczemu. W wyniku tego mało kto posiada odpowiednie, wiarygodne dane porównawcze o skuteczności poszczególnych metod leczenia, długości okresu leczenia itp.
Co się tyczy osób wykazujących ciężkie objawy chorobowe, to większość z nich trafia na oddziały szpitalne – ortopedyczne lub neurologiczne, na których jednak leczona jest objawowo do momentu ustąpienia ostrych dolegliwości, a następnie wypisywana do domu z zaleceniem kontynuowania leczenia farmakologicznego i fizykoterapeutycznego, ale rzadko poinformowana o istocie i stadium choroby oraz o koniecznych ograniczeniach. Do wyjątków należą przypadki właściwego rozpoznania oraz następczego, konsekwentnego leczenia zachowawczego. Najczęściej w przypadkach powtarzania się zaostrzeń zrozpaczony chory domaga się operacji i często odmawia poddania się dalszemu leczeniu zachowawczemu. W wyniku tego mało kto posiada odpowiednie, wiarygodne dane porównawcze o skuteczności poszczególnych metod leczenia, długości okresu leczenia itp.
Do pierwszej i nielicznej grupy
Do pierwszej i nielicznej grupy (ok. 20%) należą ci, u których pod wpływem leczenia zachowawczego dochodzi do ustąpienia objawów choroby, po czym mogą oni prowadzić normalny tryb życia oraz pracować zawodowo.
Druga grupa to chorzy, u których zawodzi leczenie zachowawcze i którzy muszą być leczeni operacyjnie. Wykazują oni ciężkie objawy choroby.
Dodaj