Puromycyna jest nefrotoksyczna, a szkodliwość jej działania nasila się wraz ze wzostem dawki i czasu jej podawania. Uszkadza ona zarówno śródblonki, jak i nabłonki kłębkowe, prowadzące do zlewania się wyrostków stepowatych podocytów, Może prowadzić do powstawania pełnego obrazu nerczycowego oraz do stwardnienia kłębków nerkowych.
Probenecyd może wywoływać zespół narczycowy. Ryfampicyna, zwłaszcza podawana wielokrotnie po dłuższych przerwach, może wywoływać ostrą niewydolność nerek na tle immunologicznym. Przebiega ona w postaci ostrej martwicy cewek bliższych lub ostrego śródmiąższowego zapalenia nerek. Epizod taki poprzedzają zazwyczaj objawy grypopodobne, bóle lędźwiowe, dreszcze, gorączka, bóle stawowe, białkomocz i krwinkomocz. We krwi można wykryć przeciwciała przeciwko ryfampicynie.
Salicylany ulegają przesączaniu w kłębkach, a ponadto wydzielaniu w cewkach bliższych oraz wchłanianiu zwrotnemu w dalszych, Prowadzi to do ich zagęszczania w rdzeniu. Zubożają one komórki nerkowe w głu- tation, a kwas acetylosalicylowy powoduje ponadto acetylację białek tkankowych. Procesy te nasilają nefrotoksyczność fenacetyny i paraceta- molu, mogącą prowadzić po wielu latach do martwicy brodawek nerkowych. Ostre zatrucie salicylanami może wywoływać ostrą martwicę cewkową z objawami ogólnoustrojowymi, białko- i krwiomoczem oraz oli- gurią. U osób zażywających stale salicylany stwierdza się w moczu zwiększoną liczbę komórek cewkowych. Zdaniem większości autorów same salicylany, nawet podawane długotrwale, nie prowadzą do analgetyczne- go zapalenia śródmiąższowego nerek.
Dodaj