Należy uwzględnić możliwość kiły wrodzonej lub zalegającego ciała obcego w nosie.
W rozpoznawaniu dławca największe trudności występują w postaci dławca pierwotnego, ponieważ w dławcu wtórnym zmiany błonicze stwierdzane na migdałkach albo w nosie przesądzają o charakterze sprawy. W różnicowaniu należy wziąć pod uwagę, że w odróżnieniu od dławca prawdziwego w dławcu rzekomym (pseudocroup) objawy zwężenia dróg oddechowych mają charakter napadowy, przeważnie w porze nocnej i przeważnie łączą się ze stanem nieżytowym nosa i dal-szych odcinków przewodów oddechowych. Równocześnie występuje gorączka oraz upośledzenie stanu ogólnego. Taki obraz spotykamy w przebiegu grypy, odry, a czasem w krztuścu. Obraz dławca rzekomego może wystąpić w następstwie zwężenia dróg oddechowych spowodowa- nego obrzękiem błony śluzowej, uwięźnięciem ciała obcego, uciskiem na krtań oraz kurczem mięśni krtani, do czego są skłonne dzieci ze wzmożoną pobudliwością nerwową. Do właściwego ustalenia rozpoznania pomocny jest dokładny wywiad dotyczący początku, postępowania sprawy oraz badania laryngoskopowe. Ustalenie rozpoznania dławca musi być jak najwcześniejsze, ponieważ od wczesnego podania surowicy przeciwbłoniczej zależy efekt leczniczy bez uciekania się do zabiegu, jak intubacja lub tracheotomia.
Metodą pomocniczą w rozpoznawaniu błonicy jest badanie bak-teriologiczne preparatu pobranego z gardła lub innych okolic. Dodatni wynik, czyli stwierdzenie maczugowców błonicy w preparacie bezpośrednim lub z posiewu, przemawia bezwzględnie za błonicą. Natomiast wynik ujemny nie upoważnia do odrzucenia tego rozpoznania tam, gdzie obraz kliniczny poza tym przemawia za błonicą.
Typowy obraz niektórych późnych objawów, jak np. porażenie podniebienia miękkiego, pozwala na ustalenie rozpoznania przebytej błonicy, której objawy miejscowe niewłaściwie oceniono, albo też przeoczono.
Rokowanie w błonicy wymaga dużej ostrożności i nie należy do łatwych. Należy tu względnie szereg czynników, jak wiek dziecka, postać choroby, okres jej trwania, stan ogólny dziecka, warunki pielęgnowania oraz charakter panującej epidemii (genius epidemicus). Najwyższa liczba zgonów przypada na wiek niemowlęcy. Z zestawienia Bogdanowicza i Welile z .r. 193-0 odsetek zgonów na błonicę w wieku
-0 —1 lat wynosi 24%, między 1—5 lat 15,5—1-0%, a w wieku 6 lat i powy-żej wynosi 8—5%. Wysoka liczba zgonów w wieku 1—5 lat związana jest z często występującym w tym okresie życia dławcem.
Dodaj