U podstaw zaburzeń kopulacji wynikających z deprywacji społecznej leży kilka czynników. Pierwszym z nich jest nadmierna pobudliwość izolowanych osobników, które reagują nieproporcjonalnie silnie do zaistniałej sytuacji społecznej, jaką jest kontakt z samicą, drugim – nieprawidłowa integracja reakcji behawioralnych. U deprywowanych osobni- kaw, zwłaszcza samców, występują wprawdzie wszystkie Składowe zachowania seksualnego, ale nie są ułożone w prawidłowo uszeregowany wzorzec, taki jak normalnie występuje w czasie zabawy (Loizos, 1967). Wynika to z braku zabawy społecznej w wieku dziecięcym, w czasie której mogłoby dochodzić do uczenia się prawidłowego zachowania, gdyż jak mówi Harlow (1962): zabawa skomplikowana lub prosta, między małpami czy między ludźmi, jest zawsze tajemnicą skutecznego rozwoju społecznego. Trzecim wreszcie czynnikiem prowadzącym do zaburzeń kopulacji jest nieprawidłowe reagowanie na sygnały wysyłane przez drugiego osobnika, wskazujące na jego nastrój i intencje, jak również cały szereg gestów, głosów i postaw, których znaczenie może ‘być w pełni zrozumiałe dopiero w wyniku długotrwałej obserwacji innych współple- mieńców. Tak więc osobnik taki – o prawidłowych reakcjach instynktownych – nie potrafi ich zintegrować w odpowiedni wzorzec.
Warto zwrócić uwagę, że powyższy opis niemal idealnie odpowiada opisowi niektórych czynnościowych zaburzeń seksualnych, zwłaszcza u młodych mężczyzn. Być może, że na wystąpienie tych zaburzeń istotny wpływ ma swoista forma deprywacji społecznej, jaką jest obyczajowość seksualna występująca w naszej kulturze.
Dodaj