Te trzy aspekty ujęcia muszą być jednakowo uwzględniane wtedy, kiedy chcemy wysunąć jakieś postulaty czy normy, gdy potrzebna jest pomoc w doznawanych przez człowieka konfliktach na tle życia seksualnego. Prowadzi to do konieczności uwzględnienia drugiej zasady metodologicznej, wynikającej z faktu, iż życie seksualne człowieka rozgrywa się na tle sytuacji całokształtu jego życia, wyznaczonej wielorakimi czynnikami. Dlatego też będziemy mówić o „sytuacji seksualnej”. Najważniejszymi jej czynnikami są:
– podłoże fizjologiczne, o odmiennej strukturze u różnych jednostek, które z tego punktu widzenia da się podzielić na pewne typy jest rzeczą oczywistą, że ludzie różnią się pod względem układu i siły popędów, mają inaczej funkcjonujący aparat zmysłowy, różną zdolność przeżywania emocjonalnego, inny typ doznań somatycznych itp.
– dziedzictwo kulturowe, którego komponentem „zmiennym” są określone mniemania potoczne na temat życia seksualnego, utrwalone tradycją, przekazywane wraz z wychowaniem, funkcjonujące jako Oczywiste, niepodważalne zasady postępowania przy organizowaniu i utrzymywaniu kontaktów seksualnych (ewentualnie powstrzymywaniu się od nich)
— okoliczności życia, zdarzenia, w jakie człowiek zostaje uwikłany, wyzwalające nieoczekiwanie drzemiące w nim dotąd afekty albo też nie dopuszczające do przejawienia się pewnych silnych tendencji osobowościowych, które w takich przypadkach szukają ujścia pośredniego (ulegając sublimacji albo degradacji), zastępczego
– doświadczenia związane z realizacją albo tłumieniem popędu seksualnego, z obserwacją rozgrywającego się wokół życia wraz z zachowaniami seksualnymi innych ludzi
Dodaj