Pierwsze specyficzne metody badawcze z zakresu psychofizjologii seksualnej opierały się na rejestrowaniu wahań napięcia mięśni gładkich członka i moszny, zachodzących w czasie stymulacji seksualnej. Dość dużą rolę w badaniu reaktywności seksualnej mężczyzny odegrała metoda fallopletyzmograficzna , zastosowana przez Freunda (1957,1958). Metoda ta polega na badaniu zmian objętości członka, w czasie gdy badany ogląda wyświetlane obrazki o treści seksualnej. Zwiększenie się objętości członka, rejestrowane przez pisak, jest objawem wzrostu podniecenia seksualnego, sygnalizującego stopień uwrażliwienia badanego osobnika na bodźce wzrokowe w ogóle oraz na specyficzną treść zawartą w obrazkach. Za pomocą tej metody można badać na przykład ukierunkowanie popędu seksualnego do mężczyzn, kobiet, dzieci lub zwierząt. W późniejszym okresie pokazywanie obrazków zostało zastąpione przez wyświetlanie krótkich filmów o tematyce seksualnej.
Pierwsze, zakrojone na szerszą skalę, eksperymentalne badania w zakresie psychofizjologii seksualnej przeprowadzili Masters i Johnson (1966). Badaniami objęto 312 mężczyzn w wieku od 21 do 89 lat oraz oraz 382 kobiety w wieku od 18 do 78 lat. Wyniki badań oparto na dokładnym .prześledzeniu 10 000 cykli reakcji seksualnych (7500 różnorodnych cykli reakcji seksualnych kobiet oraz 2500 cykli reakcji seksual-
Dodaj