Wiele spostrzeżeń przemawia za tym, że orgazm jest zjawiskiem występującym jedynie u ludzi. Jest nowym jakościowo zjawiskiem rozwojowym w procesie ewolucji człowieka. Z punktu widzenia rozwoju onto- genetycznego zdolność do oprzeżycia orgazmu należałoby traktować jako najwyższy etap rozwojowy seksualizmu człowieka. Orgazm jest zjawiskiem psychofizjologicznym, w wysokim stopniu uzależnionym od wpływów psychicznych i społecznych. W sensie czysto fizjologicznym jest to reakcja całego organizmu w czasie maksymalnego napięcia seksualnego, wyrażająca się najsilniejszym (w porównaniu z innymi fazami cyklu reakcji seksualnych) przekrwieniem i napięciem mięśniowym, powstałym w wyniku stymulacji seksualnej.
Podstawowe fizjologiczne reakcje ciała ludzkiego na stymulację seksualną mają podwójny charakter. Pierwotną reakcją jest szeroko rozprzestrzeniające się przekrwienie naczyniowe, a wtórną jest uogólniony wzrost napięcia mięśniowego. Przekrwienie może być powierzchowne lub głębokie, a napięcie mięśniowe obejmuje mięśnie gładkie i prążkowane. Przykładem powierzchownego przekrwienia jest rumieniec „seksualny”, pojawiający się na powierzchni ciała, podczas gdy przekrwienie głębokie wyrażone jest najlepiej przez platformę orgazmową. W piersiach zaś mamy do czynienia z obydwoma powyższymi rodzajami przekrwienia. Zmiany powyższe zachodzą we wszystkich fazach cyklu reakcji seksualnych, lecz w fazie orgazmu są one najsilniej wyrażone. Faza orgazmu jest ograniczona do tych kilku sekund, w czasie których zmiany naczyniowe i napięcie mięśniowe uzyskują „przesilenie” i „odprężenie”, po czym następuje faza ustępowania podniecenia. Zmiany cielesne zachodzące w następstwie stymulacji seksualnej są różne i zależą od indywidualnego wzoru reakcji kobiety. Największe różnice stwierdza się w zakresie intensywności i czasu trwania orgazmu kobiety.
Dodaj