Mechanizm porodowy tułowia jest zupełnie prosty. Z chwilą, kiedy główka ukazuje się w szparze sromowej, barki płodu swoim wymiarem poprzecznym (diameter disacromialis) wstawiają się w wymiar skośny, rzadziej poprzeczny wchodu. Tak ustawione, zostają zepchnięte aż do dna miednicy, i tutaj dokonują zwrotu, podobnie jak główka, aby na wychodzie ustawić się w wymiarze prostym. Bark, który był zwrócony ku przodowi, zwraca się pod spojenie łonowe, natomiast tylny ku kości krzyżowej. Pierwszy wyrzyna się przez szparę sromową bark leżący od góry, gdyż znajdujący się od tyłu zostaje zahamowany w swoim postępie przez koniec kości ogonowej. Na wychodzie. pod wpływem zginania się tułowia w kierunku silnie ziagiętej ku górze osi kanału rodnego, bark tylny wytacza się po kroczu. Opisany przed chwilą zwrot barków, udzielając się główce, powoduje zwrot twarzy w bok, do jednego z ud matki. W ustawieniu pierwszym twarz zwraca się do prawego, w ustawieniu drugim do lewego uda matki. Jest to czwarty, zewnętrzny zwrot główki.
Po urodzeniu się barków, reszta tułowia płodu, bez przeszkód wyślizguje się ze szpary sromowej.
– 3. Odmiana tylna czyli zwrot nieprawidłowy ułożenia potylicowego i niskie poprzeczne stanie główki lub zwrot niedokonany
Dodaj