W kodeksach opis stanu faktycznego zgwałcenia składa się z dwóch elementów: z opisu zachowania seksualnego, ku któremu sprawca zmierza, co ma być celem jego działania, oraz z opisu środków, którymi sprawca ma realizować swój cel o treści seksualnej. Zgodnie z przytoczonym już w art. 168 kodeksu tym celem sprawcy jest „doprowadzenie innej osoby do poddania się czynowi nierządnemu” lub „wykonania takiego czynu”. Natomiast środkami mogą być przemoc, groźba bezprawna lub podstęp.
Operujemy tu pojęciem „celu” i „środków” w sensie niejako zobiektywizowanym. Wzajemna relacja między tym, co zwiemy „celem”, a tym, co nazywamy „środkiem”, od strony subiektywnej, zarówno przeżyć sprawcy, jaki i jego ofiary, może w konkretnej sytuacji kształtować . się rozmaicie (o czym nieco dalej), co ma zasadnicze znaczenie dla oceny aktu zgwałcenia od strony etycznej, społecznej, psychologicznej. Kodeksy karne różnych krajów rozmaicie opisują zarówno czynności mające stanowić w akcie zgwałcenia cel, jak i do niego wiodący środek. Te podstawowe zagadnienia będą omawiane na tle formuły obowiązującego polskiego prawa karnego, z zaznaczeniem tu i ówdzie stanowiska innych kodeksów. Chodzi o objaśnienie treści pojęć, którymi posługuje się art. 168 polskiego kodeksu karnego. i
Pojęcie czynu nierządnego. 1. Przepis ten określa treść seksualną, niejako końcową fazę aktu zgwałcenia, jako „czyn nierządny”. Podobne określenie zawiera przepis art. 177 o ekshibicjonizmie. Natomiast zakaz kazirodztwa (art. 175) posługuje się terminem „obcowanie płciowe”, a przepis o pedofilii (art. 176) pojęciem „czyn lubieżny”.
Dodaj